Նույնիսկ ավետարականների պարագլուխներն են տխրորեն խոստովանում, որ. «հայ ավետարանականությունը այսօր հոգևորապես և բարոյապես այն չէ, ինչ որ էր երեկ»: «Այսօր ավետարանականությունը գոյություն ունի որպես /լոկ/ անուն...» , որ իրենց «եկեղեցին» ունեցավ բազում սխալներ և թերություններ և նշում են դրանցից մի քանիսը. 

Ավետարանականները որդեգրել են վարդապետական հարցերում մարդու կարծիքի ազատության և Սուրբ Գիրքը բոլորի կողմից մեկնվելու իրավունք ունենալու բողոքական կործանարար սկզբունքը։ Դարձյալ մոռանալով կամ չուզենալով հիշել Պողոս Առաքյալի Խոսքը. «Աղաչում եմ ձեզ, եղբայրնե՜ր, մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով, որ բոլորդ էլ նույն խոսքը ունենաք և ձեր մեջ բաժանումներ չլինեն….» (Ա Կոր. 1.10) : Արդյունքը կանխատեսելի էր և իրեն շատ ուշացնել չտվեց. շեղվելով Առաքյալների և Սուրբ Հայրերի մատնանշած Արքունի Փրկարար Ուղղափառ Ճանապարհից՝ ավետարանականներից ամեն մեկն, իրեն առաքյալ կամ նվազագույնը սուրբ համարելով, սկսեց «ուսումնասիրել» Աստվածաշունչը, զբաղվել հոգևոր մտավարժանքներով և, բնականաբար, յուրաքանչյուրը ըստ իր մեղքերի, ըստ իր կրքերի, ըստ իր մտքի տհասության՝ շեղվելով ընկավ դևի պատրաստած որոգայթները։ Արդյունքում աշխարհում որքան ավետարանական գոյություն ունի, նույն այդքան էլ Աստվածաշնչի ավետարանական եղծված մեկնությո ... Շարունակել ընթերցել »